Mam za sobą jakieś trzy czwarte całości, na co składają się dwie (może półtoragodzinne) sesje. Gram na poziomie normalnym, bo uważam się za każuala strzelanek, ale myślę, że przeceniłam miłych państwa z
Och, no dobrze, kilka zgonów staram się zataić. Konkretniej te, które zaliczyłam gdy na pełnej kurwie powtarzałam CAŁE Przebicie do Bagramu (misja druga), do czego z kolei zostałam zmuszona przez niepokonywalnego buga na samiuteńkim końcu rundy. [Po zdobyciu pewnej wieży mamy laserem oznaczać nacierające wrogie jednostki, aby "nasi" mogli je zestrzelić całkiem paradnymi rakietami; jeśli zagapimy się i jakaś jednostka za bardzo się do nas zbliży następuje mission failed i musimy całą zabawę powtórzyć. Niestety po wczytaniu punktu kontrolnego laser do oznaczania nie pojawia się lub jest zbyt krótki, co uniemożliwia całkowicie wykonanie zadania, i nie ma na to innej rady jak zacząć całą misję drugą od początku (która jest nieźle rozbudowana i długawa, i o ile przejście jej raz może sprawiać frajdę, o tyle przewalanie się przez nią drugi raz dla mnie przynajmniej było irytująco-nużące). Hm, ciekawe czy ktoś zamierza to w końcu jakoś przypatchować.] Tym samym pozwalam sobie tych "zejść" jako takich nie zaliczyć.
Moi compadres są głupawi. Bywa że zbyt prędko ktoś zapyta "Status?" a jakiś inny nerwusek chyżo odpowie "Czysto!" i oni brną, brną panie do przodu, a z boku stoi dwóch Taliban z bronią i parzą, ale nie parzą w mój AFO tylko we mnie, bo tamci już są na czysto, a ja jeszcze nie, ja jeszcze nie bo nie jestem enpecem, więc we mnie trzeba słać więcej kul niż w mój oddział. I podczas gdy moi ziomkowie mogą spokojnie biec sobie naprzód, bo ich zdaniem jest już clear, ja muszę poświęcić jeszcze kilka chwil na strzelanie wrogowi w kolana. Ale spoko, zasadniczo rzadko zdarza się bym musiała gonić moich towarzyszy. Najczęściej jest tak, że podczas gdy ja stoję już na wysokim urwisku i czekam jak jakiś Simba na jakiś chrzest, to AFO "Neptun" jest może w połowie drogi do owego miejsca i zalicza każdy kamień i ostrzeliwuje każde drzewo (Talibów już nie ma, bo papcio Królik — czyli ja! — o to zadbał) jakie tam ma zakodowane zaliczyć i ostrzelać. Nie do wiary jest również fakt, że najpierw z bólem i strachem w głosie oraz oczach moi przyjaciele liczą ostatnie magazynki (Zostało pięć, OMG!), a potem, kiedy tylko nacisnę F stojąc w pobliżu któregoś z nich, delikwent bez żalu i żenady ładuje mnie do pełna (Masz, Królik, grzej w to kargulowe plemię i pole.). A gdzie on to schował kiedy je liczyliśmy, w buty?
Milczeniem pominę już pewne fabularnie przygłupie skrypty, bo choć są przygłupie, to sprawne, więc kwestią gustu będzie czy ktoś również uzna je za niemądre, czy też przeciwnie.
Wygląda ten Medal nie najgorzej (Running with wolves…/Biegnący z wilkami…, no EJ ♥), ale też nie jakoś najlepiej. W Bagramie gruz był normalnie płaski. Przefajnie wyglądały mi brązowe kałuże stojące gdzieś na dziurawej afgańskiej polnej drodze. Z uciechą wbiegłam w taką i zrobiłam w nią "wślizg", a tymczasem ona pozostała nieporuszona, nie mącąc się ani trochę, i ani trochę też nie chlupocząc. :-( Choć swoją drogą to ten ślizg to jest po prostu wyczesana rzecz która daje plus milion do bycia cool i której najbardziej brakowało mi w Modernie. :-)
Nie jest tak, że Medal of Honor nie jest przyjemna. Przeciwnie, jest. Bardzo kocham Voodoo i biegam za nim jak
To moja opinia na temat Medalu przed onego ukończeniem. Zastanawiające co będę o nim myśleć jak już dotrę do finału. Sprzedano mi teaser spoilera że ktoś ginie, hm, może nawet się rozkleję. Ale od czasu Modern Warfare zmężniałam, zresztą, Gaz, ty byłeś tylko jeden.
O, w końcu ruszyłam tego bloga.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz